25 Μικράς Ασίας ενθυμήματα και κειμήλια Κυριάκος Χαραλαμπίδης ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΕΝ ΣΜΥΡΝΗ ΤΩ 2016 π.Χ. Εν πάση περιπτώσει δεν απαντήσατε αν ξεριζώνοντας όλα τα λούλουδα του δουλωμένου βουνού ξεριζώνεις μαζί και την Άνοιξη. Απαντήστε λοιπόν και μη συσκοτίζετε την προκυμαία. Ημέρα των Φώτων, σαν σήμερα, πριν από χρόνια, δεκάδες ιχθύες συνωστίζονταν κάτω από τ’ άνθη και τον τίμιο σταυρό που ριχτήκαν στα ύδατα, να επανακτήσουν τον βαπτιζόμενο Ποταμό της Ζωής – την ανθρώπινη σάρκα του. Παράδοξα πράγματα, ίσως θα πείτε· ο υδάτινος τάφος να γίνει —το λένε τα ψάρια— ένα πλέγμα ζωής, που θαρρείς επανέφερε καραβιών σαλεμένων σαβούρα και νεκρούς που εξοκείλαν στoυ ατρύγητου πελάου το κύμα. [«Ηλίου και Σελήνης άλως» (Ίκαρος, Αθήνα 2017)]. ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ Ξυπνούσε κάθε αυγή η Αυγή χάρη στον κόκορά της που της λαλούσε κι έλεγε τι ρούχα να φορέσει. (Αδυναμία στο ροζ και το πορτοκαλί). Ώσπου μια μέρα σίμωσαν οι σφάχτες κι έπρεπε αυτή, σχεδόν γυμνή να τρέξει στον ποταμό και μ’ όσα στη φτωχή καρότσα της επρόφταινε να ρίξει κι ένα δεμένο κόκορα στου φαναριού την άκρη. Στο δρόμο που επήγαιναν, ο κόκορας τονε ζορίζανε τα δυο φτερά του. Άλλοι δυο-τρεις και πεπτωκότες άγγελοι μαδούσαν της φωνής του το καμάρι. Τα σκοτεινά προαισθήματα τον έζωναν. Τσαλακωμένος ταύτιζε τον πενιχρό θεό του μ’ όλα τα τα πάθια του γνωστού του ως τότε κόσμου. Ο καημένος κόκορας! Γιατί πριν αποσώσουν του ποταμού το ρέμα και περάσουν –για να ’μαστε ακριβείς, μισά του ρέματος– τράνταζε πέρα δώθε το κορμί του κι έδενε πιο σφιχτά τ’ αθώο σκοινί του. Κι ετελειώθη ο κόκορας δεμένος στο φανάρι. Από ψηλά τον έλουζε του ποταμού φεγγάρι. [«Η Νύχτα των Κήπων» (Ίκαρος, Αθήνα 2022)]
RkJQdWJsaXNoZXIy Mjg0OTI=